Relatietherapeut gezocht: wat hebben we samen en ieder voor zich nodig om weer gelukkig met elkaar te zijn?

Toelichting op de situatie
Geachte heer, mevrouw,

Ik en mijn vriendin zijn al lange tijd samen (ca. 10 jaar). Sinds de geboorte van onze mooie dochter Floor (4,5 jaar geleden) is onze relatie stevig veranderd. Onze dochter stond en staat centraal in ons leven. Wij genieten intens van haar, maar factoren maken onze eigen relatie steeds lastiger.
Mijn vriendin voelt zich niet begrepen door mij, en ik met name de afgelopen periode ook steeds minder door haar. Wij kunnen meerdere factoren aanwijzen in onze omgeving die daarop van invloed zijn (geweest), maar zijn gewoonweg
niet in staat gebleken tot op heden om in onze eigen relatie de knop langzaamaan om te schakelen in een positieve richting.

Zo vormen mijn ouders een sterke factor in de verstoring van onze relatie. Door hun optreden in de begin periode na de geboorte van onze dochter, beschouwt mijn vriendin hen als een bemoeizuchtig stel, dat alles tot achter de komma
wilt weten en niets liever wilt dan continu Floor te zien. Ik kan mij verplaatsen in wat zij beschrijft en herken dit ook, maar ik til er gewoonweg niet zo zwaar aan (ik ben er van overtuigd dat dit allemaal goed bedoeld is, ervaar ook geen risico/gevaar erbij, en per slot blijven het ook mijn ouders die alle tijd van de wereld hebben en gewoon willen genieten van hun kleinkind).

Mijn vriendin geeft aan dat zij het gevoel de afgelopen 4 jaar heeft gehad dat ze tegen een blok van mijn ouders + ik heeft moeten vechten, dat ik dus continu hun kant koos. Ik kan mij verplaatsen in wat zij zegt, en vind dit echt heel erg. Ik heb geprobeerd tussen twee werelden te schipperen en heb hiermee dus totaal onbedoeld haar gevoelsmatig in de steek gelaten. Ik voel mij hier schuldig over, heb te weinig grenzen getrokken, maar kan dit nu gewoonweg niet meer terugdraaien. Met mijn ouders hebben we wel al een aantal keer om de tafel gezeten en daarbij ons gevoel uitgesproken richting mijn ouders. Ik heb hierbij mijn vriendin ondersteund.

Sindsdien is het verbeterd, maar blijft het een heikel punt en op eieren lopen voor een ieder. Daarnaast is mijn vriendin zo'n 2 jaar geleden (nadat wij zijn verhuisd naar Brielle) in de winkel gestapt van haar moeder en man. Het runnen van je eigen winkel vergt nu eenmaal veel tijd, ook buiten de winkeltijden om. Dit hoort er bij en ik was en ben mij daar zeker bewust van. Flexibiliteit is dus noodzakelijk. Ikzelf heb daar soms moeite mee, omdat ik het gevoel heb dat het
gezin niet altijd op de eerste plaats staat. Zeker in een periode waarin het gewoonweg niet goed gaat met onze relatie, til ik hier zwaarder aan. Dit heeft vervolgens een uitwerking op haar dat ik haar 'claim', en werkt de energie die erin wordt gestoken dus averechts.

Het stomme is alleen dat ik ontzettend trots ben op haar wat zij allemaal oppakt en hoe zij dat doet. Desondanks laat ik ook wel mijn mening gelden als ik vind dat iets anders beter zou kunnen uitpakken of dat iets ten kosten gaat van onze gezinssituatie. Logischerwijs voelt zij zich daarin aangevallen. Dit is niet mijn intentie, maar komt wel zo over. Consequentie is dat zij sommige zaken gewoonweg niet meer met mij deelt of dat ik mijn mening maar voor mij houd. Dit voelt voor beiden nogal kunstmatig. Ikzelf ben een drukke prater en houd nooit mijn mond. Mijn vriendin heeft juist door de drukte van alle dag behoefte aan momenten van rust.

Dit leidt in de praktijk nogal eens tot situaties waarin de emmer snel overstroomt. Door alle werkgerelateerde zaken en sociale bezigheden vormt onze agenda een aaneenschakeling van afspraken, weinig/zelden momenten van rust, en heel beperkt momenten waarop wij samen (zonder Floor) tijd hebben. Hier zijn wij beiden debet aan. Als wij al zo'n moment hebben, dan is dit vaak het moment om zaken te bespreken als agenda voor de komende periode, oppas, to-do dingen in het huis, etc. Momenten van ontspanning met z'n 2 zijn zeer spaarzaam, en als ze er al zijn dan komt daar ook veel druk op: het moet wel leuk
zijn, vind de ander het wel gezellig, ik moet dan praten want dit is het moment, etc

Ik ben iemand die het fijn vindt om dingen te ondernemen. Ik ga liever een stuk fietsen of 'iets' doen dan een dagje rustig thuis zijn met elkaar. Mijn vriendin heeft juist door de drukte van alledag de behoefte om af en toe gewoon
lekker thuis te zijn. Ik vind dat lastig omdat ik dan het gevoel heb dat we niks met elkaar aan het doen zijn, ieder z'n dingetje aan het doen is, terwijl dit toch een moment zou kunnen zijn om met elkaar iets leuks te doen.
Ik snap zo goed wat zij bedoelt, heb zelf soms ook echt wel de behoefte aan het lekker in en om het huis aanrommelen (en kan hier uiteindelijk ook echt wel van genieten), maar word uiteindelijk toch wat onrustig en wil dan graag 'iets met elkaar doen'. Zij ervaart dat dan vaak weer als 'is het weer niet goed genoeg'. Daar voel ik me dan wel weer schuldig over, omdat ik het diep van binnen al lang fijn vind om die 2 meiden om me heen te hebben. Heel tegenstrijdig allemaal dus.

Mijn vriendin heeft al eerder al eens het luisterend oor opgezocht van een psycholoog. Zij heeft al een aantal keer uitgesproken dat ik dat vooral ook moet gaan doen, omdat ik dat weleens goed zou kunnen gebruiken. Wellicht heeft
ze daarin gelijk. Omdat onze relatie nu stevig onder spanning staat, hebben we besloten om eerst eens een contactmoment te hebben met een 'relatietherapeut'. Mocht daaruit naar voren komen dat het verstandig is dat beiden danwel een van ons beiden individueel extra hulp goed zou kunnen gebruiken,dan grijpen wij dat advies aan, ik ook.

Momenteel hebben wij om het minste en geringste discussie, woordenwisseling en onbegrip. Vaak ontstaan deze situaties als donderslag bij heldere hemel. Het lijkt er sterk op dat het moment waarop irritaties/discussies ontstaan zich steeds makkelijker aandienen, en ook steeds sneller tot een kookpunt komen.
We willen er allebei energie in steken om de relatie weer te verbeteren, maar dit moeten we niet te lang voor ons uit blijven schuiven. Ik vrees dat de pijp dan op een gegeven moment op is, en wij beiden of een van ons beiden
er gewoonweg geen energie meer voor kan opbrengen.

Hoe hebben wij dit zo ver kunnen laten komen? We zijn toch 2 volwassen mensen, hebben een kerngezond super lieve dochter, mooi huis, financieel de boel op orde, hebben toch alles wat we ons wensen. Maar belangrijker voor nu: wat hebben we samen en ieder voor zich nodig om weer gelukkig met elkaar te zijn? Graag krijgen wij hier begeleiding in, een spiegel voor gehouden, en tips om elkaar te helpen om samen weer gelukkig te kunnen zijn. We verlangen sterk naar een situatie waarin wij gelukkig met elkaar omgaan en kunnen genieten van alle mooie dingen die dagelijks voorbij komen.

Alvast bedankt,
Met vriendelijke groet,

Deadline: